Tajemnice umysłu

Śnieg, którego nie ma - zjawisko śniegu optycznego

Wyobraź sobie, że patrzysz przed siebie, a w twoim polu widzenia pojawiają się migoczące punkty, przypominające wirujące płatki śniegu. Brzmi magicznie? Nie dla osób doświadczających zjawiska śniegu optycznego. Na czym tak właściwie ono polega? Śnieg optyczny jest zjawiskiem neurologicznym, zaburzeniem przetwarzania informacji wzrokowej docierającej do mózgu. Ma postać licznych, małych, migoczących punktów w polu widzenia [1]. Można powiedzieć, że osoby doświadczające śniegu optycznego widzą obraz przypominający śnieżenie na telewizorze kineskopowym lub migoczące płatki śniegu.

Fascynujący świat iluzji optycznych

Jednym z ciekawszych zjawisk związanych z percepcją wzrokową są iluzje optyczne.  Wykorzystują one ograniczenia funkcjonowania naszego mózgu, by doprowadzić do błędnej interpretacji tego, co widzimy. Iluzje fascynowały ludzi od wieków, stanowiąc zagadkę i pokazując zawiłości ludzkiego procesu widzenia. Wykorzystywane są one także dzisiaj, a rozwój technologii komputerowych pozwala tworzyć je w nowej, dynamicznej formie.

Czy to co widzimy jest rzeczywiście tym, czym jest?

Większość informacji z otoczenia odbieramy za pośrednictwem zmysłu wzroku. Mamy dwoje oczu, każde wyposażone w porządny zestaw fotoreceptorów zlokalizowanych na siatkówce. To one zbierają dane o natężeniu i barwie światła w każdym punkcie otaczającego nas środowiska i wysyłają je nerwem wzrokowym do mózgu.

Więzienie własnych myśli: Neurobiologiczne mechanizmy depresji

Naukowcy odkryli, sposób w jaki stan depresyjny zmienia reakcję mózgu na pozytywne i negatywne bodźce. Badanie wykazało, modyfikacje aktywności neuronów w ciele migdałowatym, promując aktywność neuronów kodujących bodźce negatywne.

Pies receptą na zdrowe serce

Jak się okazuje, osiadanie psa może obniżać ryzyko występowania chorób sercowo-naczyniowych. Jednym z aspektów obszernego badania Kardiozive Brno 2030, wykonywanego na terenie Czech, była analiza zależności pomiędzy posiadaniem psów a występowaniem czynników negatywnie wpływających na zdrowie serca i układu krążenia.

Dlaczego ciemna strona kusi?

Każdy superbohater musi mieć swojego arcywroga. A każdy arcywróg ma swoich fanów. Może dzieci niekoniecznie będą się utożsamiać z Lordem Voldemortem, Diaboliną, Jokerem czy Darthem Vaderem, ale dorośli miłośnicy fikcyjnych światów często nie kryją sympatii do wielkich złoczyńców. Naukowcy z Northwestern University przyjrzeli się temu zjawisku.

Smartfon - trzecia półkula mózgowa?

Wszystko wskazuje na to, że w ciągu najbliższych dziesięciu lat możemy spodziewać się wielkiego przełomu cywilizacyjnego. Naukowcy z amerykańskiej Agencji Zaawansowanych Projektów Badawczych w Obszarze Obronności (DARPA), współodpowiedzialnej za powstanie Internetu w latach 90., wraz z badaczami z Uniwersytetu Johna Hopkinsa pracują nad bezpośrednim połączeniem układu nerwowego człowieka z urządzeniami elektronicznymi.

Naukowcy rozprawiają się z mitem "typowego jedynaka"

Osoba, z którą trudno wytrzymać, egocentryczna, roszczeniowa, przekonana o własnej wyższości, często też nieprzystosowana społecznie, nie licząca się z innymi i nie potrafiąca stworzyć zdrowego związku. Taki obraz “typowego jedynaka” jest utrwalony w świadomości społecznej i w literaturze.

Uśmiech kota - nie tylko z Cheshire

Jakkolwiek psychologia kotów jest badana rzadziej niż psów, naukowcom udało się odkryć pewne formy zachowań społecznych tego gatunku. Koty potrafią m.in.: intencjonalnie przyciągać ludzką uwagę za pomocą "nagabującego mruczenia", odróżnić dźwięk swojego imienia od innych słów - nawet gdy wypowiada je obca osoba, a także trafnie odczytać emocje człowieka i zareagować na nie.

O cienkiej granicy między przyjemnością a uzależnieniem

Uzależnić się możemy właściwie od wszystkiego. Nie tylko od używek takich jak alkohol, czy narkotyki, ale także od pewnych zachowań – hazardu, kradzieży, biegania czy robienia zakupów. Druga grupa to tak zwane uzależnienia behawioralne, których ilość jest niezliczona, ponieważ różni ludzie są podatni na różne nałogi. Jednak działanie każdego z tych bodźców zawsze sprowadza się do jednego – nagradzania siebie. Gdzie więc jest granica między sprawianiem sobie przyjemności, a zachowaniami, przed którym nie potrafimy się powstrzymać?