Internet narodził się już ponad pół wieku temu. Początkowo pozwalał tylko na przesyłanie plików, wymianę danych i korzystanie z poczty elektronicznej. Później pojawiały się kolejne formy użytkowania, takie jak oglądanie filmów, słuchanie muzyki czy granie w gry, a ostatnio media społecznościowe (ang. social media) sprawiają, że Internet staje się główna formą komunikacji. Obecnie używa się ich praktycznie na całym świecie, zarówno podczas czasu wolnego, jak i w pracy. Liczba osób korzystających z social mediów wzrasta z roku na rok. Nic dziwnego, że naukowcy zaczęli zastanawiać się, czy mogą one oddziaływać na funkcjonowanie psychiki człowieka. Celem wielu badań jest znalezienie odpowiedzi na pytanie, czy mają one negatywny czy pozytywny wpływ na samopoczucie i zadowolenie z życia?
Chyba każdy z nas usłyszał kiedyś zdanie "uspokój się, weź głęboki wdech" jako remedium na stan silnego wzburzenia. Równie znany trik to "policz do dziesięciu oddechów, zanim zareagujesz". Te proste sposoby na uspokojenie są powszechnie stosowane głównie ze względu na swoją skuteczność - potwierdzoną zarówno indywidualnym doświadczeniem użytkowników, jak i empirycznymi metodami naukowymi. Zależność między oddechem a emocjami od lat jest badana przez pokolenia psychologów, do których niedawno dołączyły zastępy neuronaukowców. Wyniki ich dociekań wskazują, że sposób, w jaki oddychamy, może wpływać na nasze emocje, kształtować wspomnienia, a nawet wpływać na to, jak zmieniają się nasze spostrzeżenia.
Człowiek posiada pięć zmysłów, za pomocą których postrzega świat: wzrok, słuch, węch, smak i dotyk. Myśli - zjawiska świata wewnętrznego - mogą być doświadczeniem wzrokowym, słuchowym, smakowym etc. Różni ludzie mają różne preferowane modalności myślenia, tj. jedna osoba myśli za pomocą słów, a inna - obrazów. Zatem niebezpodstawne jest stwierdzenie, że słyszenie głosu umysłu jest pewnym naturalnym sposobem myślenia. Jednak w kulturze zachodniej przyjęło się przekonanie, że "słyszenie głosów" oznacza bilet do szpitala psychiatrycznego - w jedną stronę. Czy aby na pewno tak jest? Czy doświadczenie słyszenia głosów jest uniwersalne w każdej kulturze? Czy może dotknąć także osoby niesłyszące od urodzenia?
Wyobraź sobie, że na ulicy dostrzegasz rozkładające się zwłoki kota. Słyszysz bzyczenie much obsiadających truchło, a do twojego nosa dociera mdły zapach rozkładu. Jaka jest twoja reakcja? Większość ludzi zapewne poczuje mieszaninę obrzydzenia i smutku doprawioną generalnym lękiem przed śmiercią. Jednakże w przypadku około 10% populacji tę mieszankę reakcji emocjonalnych zastąpi wewnętrzna pustka.
Różnego rodzaju alergie to problem dotykający coraz większej liczby ludzi. Mimo to nasza wiedza na ten temat jest jeszcze bardzo ograniczona. Tak naprawdę nie wiemy nawet skąd się biorą uczulenia. Zazwyczaj ich występowanie wiązane jest z zanieczyszczeniem środowiska oraz – jakby przeciwnie – ze wzrostem poziomu higieny. Czy są to jednak jedyne mechanizmy? Jako alergik-praktyk mam swoją własną teorię… A przynajmniej do niedawna wydawało mi się, że jest tylko moja.
Po przeczytaniu powyższego tytułu ktoś mógłby się zaśmiać i zapytać – ale jak to? Szczęście? Cebulą? Zdrowy rozsądek każe przypuszczać, że warzywo, którego krojenie wywołuje łzy, raczej nie ma zbyt wiele do zaoferowania jeśli chodzi o nasze poczucie szczęścia... Otóż – nie o łzy tu chodzi, ale o strukturę. Okazuje się, że dobrostan psychiczny - podobnie jak cebula - ma warstwy.
W języku polskim słowa „sen” używamy w więcej niż jednym znaczeniu. Odnosi się ono zarówno do treści marzenia sennego (ang. „dream”), jak i stanu czynnościowego ośrodkowego układu nerwowego, charakteryzującego się bezruchem i zniesieniem świadomości (ang. „sleep”). Słowem „sen” możemy określić nasze plany i marzenia – Martin Luther King miał sen („I have a dream”, co można także przetłumaczyć jako „mam marzenie”) o równości i braterstwie bez względu na kolor skóry.
Kiedy na spotkaniu towarzyskim nagle zabraknie tematu do rozmowy, zawsze istnieje kilka dyżurnych haseł. Ożywioną dyskusję niewątpliwie wywoła komentarz dotyczący aktualnych wydarzeń na scenie politycznej, ale w tym przypadku istnieje ogromne ryzyko zepsucia miłej atmosfery. Znacznie mniej niebezpieczne jest rzucenie hasła “a wolna wola to właściwie jest czy nie?” Jeśli tylko w towarzystwie znajdzie się kilka osób lubiących intensywne dyskusje na tematy trudne do udowodnienia, można liczyć na długą, barwną wymianę argumentów, gdyż tak wśród naukowców, jak i filozofów chyba od zarania dziejów nie istnieje porozumienie w tej sprawie.
“Ojej, współczuję!” mówimy, kiedy jest nam przykro z powodu cierpienia innej osoby. Z jakiegoś powodu jesteśmy w stanie nie tylko zaobserwować u niej emocje, ale też umiemy postawić się w jej sytuacji i faktycznie odczuwać to samo. Rodzice uczą nas tego już od najmłodszych lat (“Pomyśl, jak ty byś się czuł, gdyby to ciebie ktoś przezywał”). Dzięki tej zdolności łatwiej jest nam nawiązywać kontakty i utrzymywać znajomości. Jest ona też kluczowa dla czerpania przyjemności z oglądania pełnych różnorodnych emocji filmów czy sztuk teatralnych, jako że pozwala nam “wczuć się” w postacie bohaterów. Chodzi oczywiście o empatię.
Nasze życie można sprowadzić do dwóch podstawowych dążeń: poszukiwania tego, co jest przyjemne i unikania tego, co jest nieprzyjemne. W idealnym świecie nie byłoby takiej potrzeby - doświadczalibyśmy tylko tych przyjemnych rzeczy. Jedyne emocje, które by nam wówczas towarzyszyły to radość, szczęście, miłość, zadowolenie… Na pewno nie odczuwalibyśmy tam smutku. On w ogóle się do niczego nie przydaje. Utrudnia życie, przytłacza, podcina skrzydła. Sprawia, że nie możemy cieszyć się tym, co zwykle daje nam radość i mamy ochotę zaszyć się gdzieś w ciemnym kącie. Czy tak destrukcyjna, paskuda emocja może w ogóle być nam do czegoś potrzebna?
Newsletter
Zapisz się na nasz newsletter, aby otrzymywać informacje o super promocjach oraz o najnowszych wpisach na naszym blogu.