Co to jest Czarne mrówki ekstrakt 20:1 | Polyrhachis vicina?

Właściwości: Mieszkańcy Europy owady zjadają zazwyczaj przez przypadek lub przez sen (podobno nawet 0,5 kg w ciągu życia). Choć pojawiają się czasem pomysły na walkę ze światowym głodem i globalnym ociepleniem przy pomocy wysokowartościowego, owadziego białka, to spotykają się raczej z podejściem: “Faktycznie, to mogłoby pomóc, ale ja robali jeść nie będę!” Na Dalekim Wschodzie takich dylematów nie mają – owady stanowią tam integralną część diety. (Pominiemy już fakt, że owady to nie robaki.)

Nie będziemy tu nikogo namawiać, by nuggetsy robił z pędraka zamiast z kurczaka, ale spożywanie ekstraktu z czarnych mrówek może przynieść naprawdę wiele korzyści. Oprócz dobrze przyswajalnego białka zawierają one bowiem wiele bio-aktywnych związków o szerokim spektrum działania. Np. wysoka zawartość cynku odpowiada m.in. za ich działanie prolibidalne i wspiera męską sprawność seksualną. Na tym polu co nie co do powiedzenia ma zapewne również ekdysteron – mrówczy odpowiednik testosteronu. Na pewno zaś wykazuje on działanie anaboliczne, czyli aktywuje przyrost mięśni, które – nota bene – do prawidłowego funkcjonowania potrzebują magnezu i cynku właśnie. Co więcej ekstrakt z Polyrhachis vicina zawiera substancje, które wpływają na zwiększenie aktywności neuroprzekaźników odpowiedzialnych za energię i motywację do działania. Nie tylko więc przygotowuje nasz organizm do działania, ale także dodaje chęci i sił do jego podjęcia.

Współczesne badania naukowe dowiodły również, że wyciąg z P.vicina ma właściwości immunostymulujące. Okazało się bowiem, że przyjmowanie go powoduje zwiększenie ilości produkowanych przez organizm komórek układu odpornościowego (leukocytów, makrofagów i komórek NK) oraz zapobiega nadmiernemu rozprzestrzenianiu się stanu zapalnego. Bez wątpienia można więc ekstrakt z czarnych mrówek uznać za skuteczny i wart wypróbowania adaptogen. Skoro więc nie chcemy uznać owadów za lekarstwo na problemy całej cywilizacji, spróbujmy spojrzeć na nie, jak na remedium na problemy codzienności.

Występowanie: Jadalne chińskie czarne mrówki nazywane bywają też mrówkami górskimi, kolczastymi lub mrówkami Changbai. Należą do gatunku Polyrhachis vicina i podrodziny Formicinae. Występują naturalnie na terenie Azji Południowo-Wschodniej: w Chinach, Indiach, Malezji, Bangladeszu i na Sri Lance. Od tysięcy lat – wraz z innymi owadami – goszczą w jadłospisie mieszkańców tych terenów. Na rynku są dostępne w najróżniejszych formach. Można kupić całe, suszone mrówki, ale także zmielone na proszek lub nawet zrobione z nich wino.

Czarne mrówki są nie tylko pokarmem. Tradycyjna medycyna chińska wykorzystuje je w celu regulowania równowagi Yin i Yang oraz w leczeniu rozmaitych schorzeń. Uważane są za skuteczny środek wspierający funkcje seksualne i płodność. Są też jednym z najważniejszych składników wspierających Qi, według niektórych nawet silniejszym niż żeń-szeń. Przypisuje się im także zdolność do spowalniania procesu starzenia się organizmu. Wiele preparatów leczniczych zawierających gatunek Polyrhachis vicina zostało dopuszczonych do użytku przez chińskie Ministerstwo Zdrowia.

Szczypta biochemii: Suszone czarne mrówki są bogatym źródłem białka. Składają się z niego niemal w 55 procentach, przy czym ponad 30% zawartych w nim aminokwasów to aminokwasy egzogenne (takie, których nasz organizm nie jest w stanie sam wytworzyć i które musimy pozyskiwać z pożywienia). Mrówki zawierają też wiele składników mineralnych, w tym żelazo, potas, wapń, magnez, cynk i selen. Występują w nich również inne związki, takie jak tokoferol (witamina E), wielonienasycone kwasy tłuszczowe omega-3, ekdysteron, glicerol, kwas palmitynowy, kwas stearynowy, kwas oleinowy, 2,3-dihydroksypropylo-9-oktadekanian i β-sitosterol.

Ciekawostka: Mrówki były obecne na Ziemi dziesiątki milionów lat przed pojawieniem się człowieka. Przez ten czas wiele gatunków roślin i zwierząt uległo znacznym zmianom wynikającym z ewolucji. Jednak żyjące dziś mrówki wcale nie różnią się tak bardzo od swoich przodków żyjących w czasach, gdy powstawał bursztyn. Wiemy to dzięki analizie osobników, które znaleziono zatopione w bryłkach bursztynu.