Co to jest Żeń-szeń pustynny ekstrakt 100:1 | Cistanche tubulosa?

Właściwości: Rośliny o silnych właściwościach adaptogennych zwykło się porównywać do najbardziej znanego przedstawiciela tej grupy – żeń-szenia. Stąd też potoczna nazwa Cistanche tubulosa – pustynny żeń-szeń. Pierwsze wzmianki o jego wykorzystaniu pochodzą sprzed ponad 3 tysięcy lat. Uważano wtedy, że dzięki swym właściwościom ma on poprawiać potencję oraz zapewniać długowieczność. Jak się okazuje, całkiem słusznie…

“Starzenie się” jest bardzo złożonym procesem, ale u jego podstaw leży skracanie się nici DNA każdej komórki podczas podziału. Coraz krótsze stają się telomery – “końcówki” chromosomów, które zapewniają prawidłową replikację. Współczesne badania naukowe dowodzą, że związki aktywne zawarte w C.tubulosa wyraźnie zwiększają aktywność telomerazy – enzymu, który dba o jakość telomerów właśnie, a tym samym spowalnia proces starzenia się każdej komórki. Jeśli więc nasze komórki starzeją się wolniej… cóż, wniosek jest dość oczywisty. Co więcej obecne w ekstrakcie z pustynnego żeń-szenia wielocukry pozytywnie wpływają na mikroflorę jelitową, a wysokie stężenie (znanego z jeżówki purpurowej) echinakozydu wspiera organizm w walce z patogenami. Jak już żyć długo, to  w dobrym zdrowiu…

Lecz Cistanche to przede wszystkim bardzo męski adaptogen. Uruchamia bowiem ciąg naturalnych procesów, których efektem jest zwiększenie naturalnej produkcji testosteronu. Działa też bezpośrednio na sprawność seksualną, zwiększając ilość krwi napływającej do prącia, co zdecydowanie ułatwia osiągnięcie i utrzymanie pełnej erekcji. Jego właściwości przydadzą się również na siłowni. Zawarte w C.tubulosa związki aktywne podnoszą ilość hemoglobiny we krwi, czego efektem jest zwiększona wytrzymałość, ponieważ mięśnie są lepiej zaopatrzone w tlen. Jakby tego było mało przyjmowanie ekstraktu z Cistanche chroni przed powstawaniem złogów kwasu mlekowego, czyli tzw. zakwasów. Wychodzi na to, że chińscy mędrcy znów mieli wiele racji. Bo choć najdłuższe nawet telomery nie zapewnią stu lat życia, to sprawne ciało i odpowiednie libido sprawią, że najbliższe kilkadziesiąt będzie zdecydowanie przyjemniejsze.

Występowanie: Cistanche tubulosa to roślina pasożytnicza należąca do rodziny zarazowatych (Orobanchaceae). Naturalnie występuje w Azji Zachodniej i Afryce Północnej, gdzie można ją spotkać na pustyniach i półpustyniach. Tworzy rozległe systemy korzeniowe, z których wyrastają nadziemne pędy. Charakterystyczny dla rośliny jest brak liści oraz duże kwiaty, zebrane w grono o wysokości 20-50 cm. Upodabnia to kwitnącą C. tubulosa do hiacynta,  co tłumaczy jej potoczną nazwę – “pustynny hiacynt”.

W tradycyjnej medycynie chińskiej (TCM) C. tubulosa jest stosowany od tysięcy lat głównie jako środek pomagający organizmowi przystosować się do trudnych warunków środowiska, a także jako aphrodisiacum. Jego opis znajduje się w słynnej chińskiej księdze leków „Shennong bencao”, pochodzącej z okresu dynastii Zhou (XI w. p.n.e.). Jej autor Shennong (Boski Rolnik) zaliczył ziele Cistanche, nazywane “Rou Cong Rong”, do ziół klasy średniej. Chińczycy uważają tę roślinę za znakomity tonik zapewniający długie życie. Za dowód na to mógłby posłużyć region Hotan. Wśród tamtejszych mieszkańców, dla których “pustynny żeń-szeń” jest stałym elementem diety, obserwuje się niezwykle wysoki odsetek osób dożywających ponad 100 lat.

Szczypta biochemii: Substancjami, którym Cistanche tubulosa zawdzięcza swoje właściwości są przede wszystkim glikozydy fenyloetanoidowe: echinakozyd (występujący także w jeżówce purpurowej) i akteozyd. Ten ostatni pod względem chemicznym podobny jest do resweratrolu (występującego w Rdestowcu ostrokończystym, Polygonum cuspidatum), jednak wykazuje piętnastokrotnie wyższą aktywność. Oprócz nich, w roślinie zawarte są także: cistanozydy, tubulozydy, ikaryna oraz olejek eteryczny. Olejek ten zawiera z kolei alkany, aldehydy, terpenoidy, fenyloetanoidy i związki heterocykliczne.

Ciekawostka: Badacze roślin biblijnych J. Maillat i S. Maillat uważają, że roślina Cistanche tubulosa kryje się pod biblijnym określeniem „korzenie janowca”. Według nich to o niej jest mowa w cytacie z Księgi Hioba (30,4): „Żywią się malwą i liśćmi krzewów. Chlebem ich – korzeń janowca”. Sam korzeń janowca (Genista) jest niejadalny, jednak pasożytująca na korzeniach janowca Cistanche tubulosa już jadalna jest. I to pozwoliło J. Maillat i S. Maillat wysnuć wniosek, że C. tubulosa jest rośliną biblijną.

Kliknij tu i dowiedz się więcej NeuroExpert - encyklopedia neurofizjologii online