Szafran ekstrakt 0.3% | Crocus sativus – podstawowe informacje

Właściwości: Spektrum tradycyjnych zastosowań szafranu jest bardzo szerokie. Wiele z nich znalazło potwierdzenie we współczesnych badaniach naukowych. Pojawiły się też doniesienia o całkiem nowych możliwościach płynących z suplementacji szafranem. Jego zdolność do regulowania gospodarki serotoniny i dopaminy skutkuje nie tylko zauważalną poprawą nastroju, ale także zmniejszeniem łaknienia. Serotonina odpowiada bowiem m.in. za pojawienie się uczucia sytości. Ogranicza więc nie tylko ilość przyjmowanych pokarmów, ale także zmniejsza potrzebę zgubnego podjadania pomiędzy posiłkami. Tradycja podawania szafranu dla polepszenia zdolności poznawczych także okazała się mieć podłoże w gospodarce neuroprzekaźnikowej – tym razem acetylocholiny, której dostępność jest zwiększona w efekcie przyjmowania szafranu. Prozdrowotne właściwości C. sativus nie ograniczają się jednak tylko do ośrodkowego układu nerwowego. Badania kliniczne potwierdziły jego pozytywny wpływ na odporność oraz działanie przeciwzapalne, a także zdolność do obniżania poziomu cholesterolu i regulowania ciśnienia krwi. Również zgoła mityczne właściwości szafranu jako afrodyzjaku okazały się mieć naukowe podstawy, gdyż wpływa on na gospodarkę hormonów płciowych.

Występowanie: Szafran uprawny (Crocus sativus) to wieloletnia roślina z rodziny kosaćcowatych (Iridaceae). Pochodzi prawdopodobnie z Azji Mniejszej lub z Europy Południowo-Wschodniej. Znany jest ludzkości od ponad 3000 lat. Wspomina o nim staroegipski, traktujący o medycynie Papirus Ebersa (datowany na ok. 1555 r. p.n.e.), a nawet Biblia (w “Pieśni nad Pieśniami”). W starożytnym Egipcie, Persji i Asyrii stanowił niezwykle ceniony afrodyzjak, tak silny, że zalecano jego spożywanie jedynie młodym mężczyznom. Wierzono także, że niezwykle skutecznie pobudza on kobiece libido. W średniowiecznej Europie wykorzystywano go do leczenia najróżniejszych chorób: szkarlatyny, czarnej ospy, astmy, raka, infekcji dróg oddechowych, zaburzeń miesiączkowania, kolek niemowlęcych czy artretyzmu.

Szczypta biochemii: Szafran zawiera liczne związki biologicznie aktywne. Należą do nich krocyna i krocetyna – substancje z grupy karotenoidów – oraz safranal, safranol, pikrokrocyna, zeaksantyna, likopen, kemferol. Jest on także źródłem składników mineralnych: magnezu, manganu, wapnia, cynku, żelaza i potasu oraz witaminy C, B2, B3, B6 i B9.

Ciekawostka: Szafran jest najdroższą przyprawą na świecie. Ponieważ wykorzystywane są jedynie słupki kwiatowe, surowiec ten wymaga ręcznego zbioru. 1 kg szafranu może kosztować nawet 6 tys. PLN. Aby otrzymać taką jego ilość należy zebrać słupki ze 150-250 tys. kwiatów. Obszar, który by zajmowały, odpowiadałby 3-5 boiskom do piłki nożnej.

Kliknij tu i dowiedz się więcej NeuroExpert - encyklopedia neurofizjologii online