Co to jest Imbir ekstrakt 20% | Zingiber officinale?

Właściwości: Imbir znany jest przede wszystkim jako przyprawa. Rzeczywiście, w kuchni znajduje bardzo szerokie zastosowanie: od pikantnego tajskiego care, przez japońskie sushi po angielskie piwo imbirowe. Ale to nie tylko specyficzny smak sprawia, że warto spożywać to kłącze. Imbir wykazuje bowiem szereg ciekawych właściwości.

Pozostańmy na razie przy jedzeniu, bo któż nie lubi jeść. Dlatego jak się już człowiek rozsmakuje, to czasem trudno przestać. Tylko potem pojawiają się zbędne kilogramy, które już tak nie cieszą… A wystarczy zaopatrzyć się w imbir. Okazuje się bowiem, że skutecznie zmniejsza on uczucie głodu. Ma to na pewno związek ze zdolnością związków aktywnych w nim zawartych do regulowania stężenia glukozy we krwi. To właśnie wahania tego stężenia odpowiadają za napady głodu. Co ciekawe, dodatek imbiru do potrawy bądź zażycie ekstraktu przed posiłkiem sprawia, że szybciej czujemy się syci. Rzadziej więc dopada nas głód i jemy mniejsze porcje, ale co z zapasami, które już się odłożyły? Daleko szukać nie trzeba.

Imbir rozgrzewa – to fakt. A jak to się dzieje? Po prostu przyspiesza nasz metabolizm. Co więcej, skutecznie skłania organizm do czerpania ze zgromadzonych już zapasów. Innymi słowy – wzmaga spalanie tłuszczów. Rzadziej więc dopada nas głód, jemy mniejsze porcje, a niechciany tłuszczyk sam się spala, to może jeszcze warto skoczyć na siłownię? Imbir stymuluje bowiem produkcję testosteronu, który (nie tylko u mężczyzn) działa jak naturalny anabolik – zwiększa przyrost masy mięśniowej. Wykazuje też działanie przeciwbólowe, gdybyśmy trochę przesadzili, zmotywowani efektami “diety imbirowej”.

Zapewnienia o rozgrzewającym działaniu imbiru możemy usłyszeć również gdy się przeziębimy i ktoś nam robi leczniczą herbatkę. Postępowanie takie jest jak najbardziej uzasadnione, lecz z zupełnie innego powodu. Po pierwsze – imbir hamuje namnażanie się wielu grzybów, bakterii i wirusów, w tym tych odpowiedzialnych za przeziębienie. Po drugie – działa silnie przeciwzapalnie. Efekt rozgrzewający jest więc najłatwiejszy do zaobserwowania (szczególnie gdy mocno zmarzniemy), ale przydaje się raczej do utrzymania zdrowej sylwetki niż walki z przeziębieniem.

Właściwości imbiru można by długo jeszcze wymieniać. Obniża poziom cholesterolu, dobrze działa na stawy, chroni przed nieprzyjemnościami związanymi z chorobą lokomocyjną, wiele badań naukowych dowiodło też jego pozytywnego wpływu na funkcje poznawcze… A to i tak jeszcze nie wszystko.

Występowanie: Imbir lekarski (Zingiber officinale) to wieloletnia roślina należąca do rodziny imbirowatych (Zingiberaceae). Obecnie nie rośnie w stanie dzikim, lecz jest uprawiany w wielu krajach, w tym głównie w Indiach (32% całkowitej światowej produkcji). Pochodzi najprawdopodobniej z Indonezji. Roślina ta nieco przypomina trzcinę, tworzy liściaste pędy, dorastające do wysokości 1 m, oraz nieco krótsze bezlistne, pędy kwiatowe. Kwiaty imbiru zebrane są w kłosy, które przed kwitnieniem przypominają swoim kształtem szyszki. Charakterystyczna dla rośliny jest podziemna część pędu, który wykształca jadalne kłącze, podzielone na bulwiaste odcinki o jasnożółtym, włóknistym wnętrzu.  Kłącze to jest cenione za swoje właściwości zdrowotne a także walory smakowe.

W Tradycyjnej Medycynie Chińskiej (TCM) imbir stosowany jest od wielu tysięcy lat. Jego właściwości prozdrowotne zostały opisane w drugim tomie chińskiej księgi “Shennong Bencao Jing”, datowanej najprawdopodobniej na 2700 rok p.n.e. Chińczycy już wtedy wiedzieli, że imbir działa rozgrzewająco, odkażająco i przeciwbólowo, a także stymuluje trawienie. Swoje zastosowanie znalazł także w tradycyjnej medycynie Indii (Ajurweda), według której imbir to środek łagodzący niestrawność, wzdęcia, nudności, infekcje dróg oddechowych, a także zapalenie stawów. Do Europy imbir przywieźli Fenicjanie – naród największych kupców i  żeglarzy starożytności, dzięki czemu był on używany przez starożytnych Greków i Rzymian. W średniowieczu cieszył się popularnością na dworze Anglii i Francji. Imbirową moc „rozgrzewania zziębniętego żołądka i wspomagania trawienia” opisał w 1640 roku angielski zielarz John Parkinson w „Theatrum Botanicum”.

Szczypta biochemii: Substancją, której kłącze imbiru zawdzięcza swoje właściwości jest przede wszystkim olejek eteryczny, odpowiedzialny za charakterystyczny aromat i w którym niemal połowę stanowi zingiberen. W skład olejku wchodzą także inne seskwiterpeny (kurkumen, bisabolen), węglowodory monoterpenowe (borneol, limonen, geraniol), aldehydy (gingerole, szogaol, zingeron) oraz zingiberol – główny nośnik zapachu. Ponadto kłącze imbiru zawiera: lipidy, aminokwasy, kwasy organiczne, lecytynę, skrobię oraz mikro- i makroelementy (potas, magnez, fosfor, wapń, sód, mangan, miedź, żelazo i cynk).

Ciekawostka: Obecnie znany Imbir lekarski nie występuje w stanie dzikim – jest odmianą uprawną, czyli tak zwanym kultywarem. Według niektórych źródeł jest wręcz jedną z najstarszych roślin uprawnych na świecie. Historia jego uprawy najprawdopodobniej sięga około 5000 lat i zaczyna się w Indonezji. Stanowi także jedną z pierwszych przypraw eksportowanych z Azji Południowo-Wschodniej.

Kliknij tu i dowiedz się więcej NeuroExpert - encyklopedia neurofizjologii online